O książce: 1996 / „...Klukin długo mówił o huraganie, który siedem lat temu przeżył na transporcie Abo”. Jego przemówienie było niespieszne, uroczyste i jakby owiane jakąś tajemniczą dumą, jakby on, Parfen Klyukin, był zamieszany w występowanie klęsk żywiołowych. Żeglarze słuchali go bez przerywania, ale z początku myśleli o czymś innym i nie zdawali sobie z tego sprawy do czego zmierza ten chudy podoficer. Dopiero pod koniec, kiedy Klyukin zaczął opowiadać o tym, jak ich honor Aleksiej Iwanowicz Butakow wciąż sprowadził statek na Wyspy Nicobar, mimo że huragan złamał drzewce i zburzył maszty, dopiero wtedy słuchacze Parfenowa zrozumieli jego główną ideę. I ta myśl była taka, że ​​szkunerowi „Konstantin” nic złego się nie może stać, bo jako dowódca Aleksiej Iwanowicz Butakow nic jej się nie stanie, szkunerowi „Konstantin”, ona, zabierze ją błazen, przyjedzie do Barsa-Kelmes I znowu wszystko się udało I rozmowy wcale nie dotyczyły tych, którzy utonęli w morzach, nie o wrakach statków, ale w domu, spokojnie. …»